poniedziałek, 23 marca 2009
wtorek, 17 marca 2009
poniedziałek, 16 marca 2009
Przeciętny samiec łasicy jest przynajmniej trzy razy większy od samicy. Skąd ta różnica w wielkości? Otóż łasice to zwierzęta specjalizujące się w łowieniu gryzoni. 88 procent ich diety to myszy, nornice i norniki. Łasice systematycznie przeszukują teren w poszukiwaniu swych ofiar. Zaglądają do nor, penetrują zwalone pnie drzew i dziuple. Badania wykazały, że na każdym kilometrze wędrówki łasica może przeszukać aż 26 potencjalnych gryzoniowych kryjówek. Nie jest to polowanie łatwe, bo gryzonie znakomicie potrafią sobie radzić w wojnie z łasicami. Niektóre pryskają z nor wyjściami awaryjnymi, inne kamienieją w bezruchu, a jeszcze inne wspinają się na różnego rodzaju rośliny i tak pozostają dla penetrujących podłoże łasic niezauważalne. W naturze, jak wynika z badań ZBS PAN, zaledwie 40 proc. ataków łasic na gryzonie kończy się sukcesem. - Dlatego różnica w rozmiarach ciała między samicami i samcami nie była zaskoczeniem - wyjaśnia Karol Zub - zapotrzebowanie na pokarm jest przecież ściśle związane z wielkością. Najlepszym wyjaśnieniem tych różnic jest to, że samiec nie musi zajmować się potomstwem i spokojnie może sobie inwestować we wzrost.Łasica jest aktywna w dzień i w nocy, dlatego czasem pada ofiarą sów. W zimie poluje pod śniegiem. Dzięki swym małym rozmiarom dostaje się bez trudu do kryjówek swych ofiar. Gniazduje w norach. W czasie rui samiec chwyta samicę za kark i niesie ją aż znajdzie miejsce odpowiednie do kopulacji, która może trwać 2-3 godziny. Wielkość areału osobniczego zależy od zagęszczenia i u samców wynosi od 1,7-4,8 ha, u samic 1-1,2 ha. Terytorium jest znakowane kałem i wydzieliną gruczołów zapachowych. Rozród łasicy jest mało zbadany. Ruja główna przebiega w lutym-marcu, ale dodatkowo też przez cały rok. Ma 1 lub 2 sporadycznie 3 mioty rocznie. Ciąża trwa 34-37 dni. Młode w liczbie 4-9 w miocie przychodzą na świat w różnych miesiącach, co prawdopodobnie dało podstawę do wyodrębnienia oddzielnego gatunku łasicy mniejszej - Mustela minuta (Pomel 1853), który jednak przez większość autorów nie jest uznawany.Łasica jest małym zwierzęciem które porusza się bardzo zwinnie.w większoci są brą zowe ale czasami mają inne kolory.
Do wrogów łasicy syberyjskiej zalicza się większe od niej ssaki drapieżne: lis, kuna żółtogardła, soból, wilk oraz duże sowy i orły. Są poławiane przez człowieka dla futer. W niektórych rejonach łasice wykorzystywane są do ochrony pól ryżowych przed szczurem z gatunku Rattus argentiventer.
Łasica syberyjska jest bardzo odporna na mróz ponieważ mieszka na Syberi.
Łasica syberyjska jest bardzo odporna na mróz ponieważ mieszka na Syberi.
Łasice to jedne z najmniejszych, jeżeli nie najmniejsze żyjące na naszej planecie drapieżniki. Są one jednak najbardziej rozpowszechnionym drapieżnikiem zamieszkującym Europę i wydawałoby się, że nic nowego o nich nie da się już powiedzieć. Okazuje się, że tak nie jest. Wiele zagadek jest bowiem związanych z rozmiarami ich ciała. - Dotychczas było wiadomo jedynie, że łasice na północy są mniejsze od tych na południu - mówi Karol Zub z Zakładu Badania Ssaków PAN, który od dwóch lat bada te zwierzęta. Żyjące w Puszczy Białowieskiej łasice są mierzone, ważone i zaopatrywane w nadajniki, dzięki którym naukowcy mogą określić ich terytorium i wędrówki. - Pobieramy też od nich krew i włosy, by za pomocą badań genetycznych określić stopień pokrewieństwa pomiędzy poszczególnymi osobnikami - dodaje Karol Zub. Pierwsze wyniki są niezwykle zaskakujące. Wielkością, i to bardzo, różnią się nie tylko łasice z południowych i północnych krańców Europy, ale również te, które mieszkają zaledwie kilkaset metrów od siebie i są blisko spokrewnione.
Łasica, zwana także łaską, to najmniejszy występujący w Europie przedstawiciel rzędu ssaków drapieżnych (samce osiągają 17-23 cm długości i 60-120 gramów wagi, samice są o połowę mniejsze). Jest to drapieżnik wybitnie wyspecjalizowany w polowaniu na drobne gryzonie (myszy, norniki i nornice), rzadko żywi się innymi małymi zwierzętami. Większość swoich ofiar łowi w ich własnych kryjówkach pod ziemią lub pod śniegiem, w norach, pomiędzy kamieniami lub korzeniami. Na wciskanie się do nor gryzoni pozwala łasicy smukłe ciało i wąska głowa (o szerokości zaledwie 2 cm). Niestety, przy swoim wydłużonym kształcie i niewielkich rozmiarach, ciało łasicy charakteryzuje się bardzo niekorzystnym stosunkiem objętości do powierzchni skóry, co powoduje znaczne straty ciepła. Dlatego też dla zrekompensowania strat energetycznych łasica zmuszona jest do wzmożonego żerowania. Dzienne zapotrzebowanie pokarmowe jednego osobnika wynosi około 1/3 masy ciała. Oznacza to, że przy średniej długości życia wynoszącej około 1 roku (zaledwie ok. 1% młodych przeżywa na wolności więcej niż 2 lata) jedna łasica jest w stanie zjeść imponującą liczbę ponad 1000 gryzoni.
poniedziałek, 9 marca 2009
wtorek, 3 marca 2009
Łasica gniazduje w norach. Ma 1-2 mioty rocznie w różnych porach roku. Ciąża trwa ok. 35 dni. Jednorazowo rodzi się 3-9 młodych. Laktacja trwa 6-8 tygodni, ale młode łasice już po 14 dniach pobierają stały pokarm. Samodzielność uzyskują po 12-16 tygodniach, zaś dojrzałość płciową po około 4 miesiącach. Długość życia łasicy na swobodzie wynosi około 3 lata, w niewoli dożywa do 6 lat.Łasica zamieszkuje skraje lasów, łąki i pola Europy (oprócz Islandii, Irlandii, Cypru i małych wysp), północnej Afryki, północnej Azji oraz Ameryki Północnej. Występuje w całej Polsce, ale jest nieliczna. Jest objęta ścisłą ochroną.
poniedziałek, 2 marca 2009
Do wrogów łasicy syberyjskiej zalicza się większe od niej ssaki drapieżne: lis, kuna żółtogardła, soból, wilk oraz duże sowy i orły. Są poławiane przez człowieka dla futer. W niektórych rejonach łasice wykorzystywane są do ochrony pól ryżowych przed szczurem z gatunku Rattus argentiventer. Zagrożenie i ochrona [edytuj]
W Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii niskiego ryzyka.
Oto i łasica syberyjska.
Łasica ta jest zwierzęciem naziemnym, jednak w razie zagrożenia sprawnie wspina się na drzewa. Dobrze pływa. Aktywna jest głównie o zmierzchu i nocą, ale jeśli jest mało pożywienia, poluje także w dzień, pokonując wtedy do kilkunastu kilometrów. Gniazdo zakłada wśród kamieni, w dziuplach zwalonych drzew i opuszczonych norach innych zwierząt. Areał osobniczy wynosi około 4 km2. Ruja trwa od końca lutego do połowy maja (nieraz do sierpnia). Samice zdolne są do wydawania potomstwa dwa razy do roku. Kopulacja trwa około godziny, po 33-40 dniowej ciąży samica rodzi 2-12 (średnio 5-6) młodych. Noworodki są bezbronne, ślepe i ważą 5-8 g. Młode rozwijają się szybko - po 5 dniach ich masa się podwaja, po dwóch tygodniach pojawiają się mleczne zęby, a po miesiącu otwierają oczy. Dojrzałość płciową osiągają pod koniec pierwszego roku życia.
Łasica syberyjska ma dość urozmaicony jadłospis. Stanowią go gryzonie, ptaki, płazy, ryby i owady.
Łasica syberyjska w ubarwieniu zimowym
Znaczenie [edytuj]
Łasica syberyjska
[edytuj]
Z Wikipedii
Skocz do: nawigacji, szukaj
Łasica syberyjska
Łasica syberyjska
Systematyka
Domena eukarioty
Królestwo zwierzęta
Typ strunowce
Podtyp kręgowce
Gromada ssaki
Podgromada ssaki żyworodne
Szczep łożyskowce
Rząd drapieżne
Rodzina łasicowate
Rodzaj Mustela
Gatunek łasica syberyjska
Nazwa systematyczna
Mustela sibirica
Pallas, 1773
Status ochronny
Kategoria zagrożenia (CzKGZ)
EX EW CR EN VU NT LC
Kategoria: niższego ryzyka link
Systematyka w Wikispecies Systematyka w Wikispecies
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Łasica syberyjska, kałanek (Mustela sibirica) - mały ssak z rodziny łasicowatych.
Występowanie i biotop [edytuj]
Birma, Chiny, Japonia (Hokkaido, introdukowana na Honsiu), Korea Północna i Południowa, Rosja (od Obwodu kirowskiego aż do Syberii), Tajwan i Tajlandia. Jest typowym mieszkańcem tajgi. Najczęściej spotykana jest nad zadrzewionymi brzegami rzek, jezior i strumieni, na torfowiskach. Nierzadko odwiedza ludzkie osady
Charakterystyka ogólna [edytuj]
Podstawowe dane
Długość ciała 28-39 cm samce
25-30 cm samice
Długość ogona 15-21 cm samce
13-16 cm samice
Masa ciała 650-820 g samce
360-430 g samice
Dojrzałość płciowa Pod koniec drugiego
roku życia
Ciąża 33-40 dni
Liczba młodych
w miocie 2-12
(najczęściej 5-6)
Długość życia 5-6 lat
Liczba chromosomów 2n=38
to jest Długość ciała 28-39 cm samce
25-30 cm samice
Długość ogona 15-21 cm samce
13-16 cm samice
Masa ciała 650-820 g samce Wygląd
Łasica syberyjska jest drobnym drapieżnikiem o wydłużonym ciele, krótkich łapach i długim puszystym ogonie. Wielkością przewyższa gronostaja. Ciało ma ubarwione jednolicie w tonacji rudawej, zimą - jasnej, latem - przechodzącej w kolor rudobrązowy. Dookoła nosa i na podbródku, czasem również na piersi, występuje biała plama. Sierść zimowa jest dłuższa i gęstsza od letniej.
Tryb życia [edytuj]
Łasica ta jest zwierzęciem naziemnym, jednak w razie zagrożenia sprawnie wspina się na drzewa. Dobrze pływa. Aktywna jest głównie o zmierzchu i nocą, ale jeśli jest mało pożywienia, poluje także w dzień, pokonując wtedy do kilkunastu kilometrów. Gniazdo zakłada wśród kamieni, w dziuplach zwalonych drzew i opuszczonych norach innych zwierząt. Areał osobniczy wynosi około 4 km2. Ruja trwa od końca lutego do połowy maja (nieraz do sierpnia). Samice zdolne są do wydawania potomstwa dwa razy do roku. Kopulacja trwa około godziny, po 33-40 dniowej ciąży samica rodzi 2-12 (średnio 5-6) młodych. Noworodki są bezbronne, ślepe i ważą 5-8 g. Młode rozwijają się szybko - po 5 dniach ich masa się podwaja, po dwóch tygodniach pojawiają się mleczne zęby, a po miesiącu otwierają oczy. Dojrzałość płciową osiągają pod koniec pierwszego roku życia.
Łasica syberyjska ma dość urozmaicony jadłospis. Stanowią go gryzonie, ptaki, płazy, ryby i owady.
Wygląd [edytuj]
Łasica syberyjska jest drobnym drapieżnikiem o wydłużonym ciele, krótkich łapach i długim puszystym ogonie. Wielkością przewyższa gronostaja. Ciało ma ubarwione jednolicie w tonacji rudawej, zimą - jasnej, latem - przechodzącej w kolor rudobrązowy. Dookoła nosa i na podbródku, czasem również na piersi, występuje biała plama. Sierść zimowa jest dłuższa i gęstsza od letniej.
Łasica syberyjska ma dość urozmaicony jadłospis. Stanowią go gryzonie, ptaki, płazy, ryby i owady.
Łasicowate (Mustelidae), rodzina ssaków z rzędu drapieżnych, obejmująca zwierzęta małe lub średniej wielkości o wysmukłym ciele i krótkich nogach. Zalicza sie do niej 26 rodzajów i 67 gatunków, zamieszkujących praktycznie cały świat, ale preferujące umiarkowaną strefę klimatyczną. Łasicowate nie występują w Australii. Zamieszkują lasy, okolice skaliste, pola, ogrody a nawet osiedla ludzkie. Gnieżdżą się w norach w ziemi, w dziupiach drzew, w gniazdach ptaków i wiewiórek.
Łasicowate, kunowate (Mustelidae) - najliczniejsza w gatunki rodzina ssaków z rzędu drapieżnych obejmująca zwierzęta małe lub średniej wielkości, o wysmukłym ciele i krótkich nogach, doskonale przystosowane do drapieżnego trybu życia w różnych środowiskach. Zalicza się do niej około 60 gatunków, w tym łasice, kuny, wydry, norki i borsuki. Łasicowate są blisko spokrewnione z pandami, skunksami i szopami, z którymi są wspólnie zaliczane do drapieżnych ssaków łasicokształtnych (Musteloidea). Są bardzo sprawnymi i wytrwałymi łowcami. Niektóre są hodowane dla futra lub oswajane i trzymane jako zwierzęta domowe. W zapisie kopalnym łasicowate są znane od oligocenu. Analiza zasięgu występowania sugeruje, że współcześnie żyjące łasicowate wywodzą się z Eurazji, a następnie skolonizowały Afrykę, Amerykę Północną i Południową[1].
Długość ciała łasicy wynosi do 28 cm (samce większe od samic). Tułów ma smukły, giętki. Kończyny są krótkie o owłosionych podeszwach. Ogon jest też stosunkowo krótki - ok. 9 cm. Podgatunek M. n. rixosa żyjący w Ameryce Północnej jest najmniejszym przedstawicielem rodziny. Ubarwienie letnie sierści z wierzchu ciała jest brązowo-rude, na brzuchu białe, odgraniczone od barwy grzbietu linią falistą. Cały ogon jest brązowy. Na białym futerku brzucha często występują brązowe cętki i plamki. W zimie futerko jest całkowicie białe (w górach północnej i wschodniej Europy) lub bieleje tylko częściowo, albo pozostaje brązowe jak w lecie, tylko jest jaśniejsze (środkowa Europa).
Łasica jest aktywna w dzień i w nocy, dlatego czasem pada ofiarą sów. W zimie poluje pod śniegiem. Dzięki swym małym rozmiarom dostaje się bez trudu do kryjówek swych ofiar. Podstawowym pokarmem łasicy są drobne zwierzęta, głównie myszy, które łowi w norach. Zjada także ptasie jaja, żaby, jaszczurki, drobne ptaki, czasem króliki. Przy większej dostępności pokarmu robi zapasy. Dzienne zapotrzebowanie pokarmowe wynosi dla samców 33 g (27% masy ciała), dla samic 23 g (30% masy ciała).
Łasica gniazduje w norach. Ma 1-2 mioty rocznie w różnych porach roku. Ciąża trwa ok. 35 dni. Jednorazowo rodzi się 3-9 młodych. Laktacja trwa 6-8 tygodni, ale młode łasice już po 14 dniach pobierają stały pokarm. Samodzielność uzyskują po 12-16 tygodniach, zaś dojrzałość płciową po około 4 miesiącach. Długość życia łasicy na swobodzie wynosi około 3 lata, w niewoli dożywa do 6 lat.
Subskrybuj:
Posty (Atom)