Łasica, zwana także łaską, to najmniejszy występujący w Europie przedstawiciel rzędu ssaków drapieżnych (samce osiągają 17-23 cm długości i 60-120 gramów wagi, samice są o połowę mniejsze). Jest to drapieżnik wybitnie wyspecjalizowany w polowaniu na drobne gryzonie (myszy, norniki i nornice), rzadko żywi się innymi małymi zwierzętami. Większość swoich ofiar łowi w ich własnych kryjówkach pod ziemią lub pod śniegiem, w norach, pomiędzy kamieniami lub korzeniami. Na wciskanie się do nor gryzoni pozwala łasicy smukłe ciało i wąska głowa (o szerokości zaledwie 2 cm). Niestety, przy swoim wydłużonym kształcie i niewielkich rozmiarach, ciało łasicy charakteryzuje się bardzo niekorzystnym stosunkiem objętości do powierzchni skóry, co powoduje znaczne straty ciepła. Dlatego też dla zrekompensowania strat energetycznych łasica zmuszona jest do wzmożonego żerowania. Dzienne zapotrzebowanie pokarmowe jednego osobnika wynosi około 1/3 masy ciała. Oznacza to, że przy średniej długości życia wynoszącej około 1 roku (zaledwie ok. 1% młodych przeżywa na wolności więcej niż 2 lata) jedna łasica jest w stanie zjeść imponującą liczbę ponad 1000 gryzoni.